افسانه

---

شـمعـیم و دلـی مـشـعله‌ افــروز و دگر هیچ

شـب تا به سـحر گریهٔ جانسـوز و دگر هیچ

افـســـانـه بـــوَد مـعـنی دیـــدار، کـه دادنــد

در پــرده یکی وعــدهٔ مـرمـوز و دگر هیچ

حـاجی که خـدا را به حرم جست چه باشد

از پــارهٔ سنگی شـرف انــدوز و دگر هیچ

خواهی که شوی باخـبر از کشف و کرامات

مـردانـگی و عــشــق بیــامـوز و دگر هیچ

روزی کـه دلـی را بـه نگـــاهـی بـنـــوازنــد

از عـمر حساب است همـان روز و دگر هیچ

زین قـوم چه خواهی؟ که بهین پـیشـه‌ ورانش

گـهــواره‌ تراش‌انـد و کـفـن‌ دوز و دگر هیچ

زین مـدرسه هرگز مـَطـَلب عـلـم که اینجاست

لـــوحـی ســیه و چـنـد بـــدآمـوز و دگر هیچ

خـواهــد بـدل عـمـر "بهــار" از هـمه گـیتی

دیــــدارِ رخ ِ یـــارِ دل‌ افـــروز و دگر هیچ

ملک الشعارای بهار

امـشـب

---

چـشم سـاقی  چو من از بـاده خرابسـت امـشــب

حـیف از آن دیــده  که آمــادهٔ خوابسـت امـشــب

قــمـرا  پــرده بـرافکن کـه ز شـــرم  رخ تــو

چــهرهٔ  مــــاه فـلک  زیـر نقـــابســت  امـشــب

نـــور روی قــمر و عکس می  و پـرتـو شـمـع

چــهره بگشـا که شـب ترک حجـابسـت امـشــب

بـا دل ســوخته  پــروانـه  به  شـمعی  می ‌‎گـفـت

دادن  بــوســه  به عــشــاق  ثـوابســت  امـشــب

چـون بـهـــار انــدُه  فـردا مخـور و بـــاده بخـور

که هـمین یک‌ نـفـس از عـمر حسـابسـت امـشــب

ملک الشعرای بهـار