شــب آمـد  و دل تـنگم  هـوای  خـانـه  گـرفـت

دوبـاره  گـریه ی  بی طـاقـتم  بـهانـه گـرفــت


شکـیب ِ درد ِ خـموشـانـه ام  دوباره  شکست

دوبـاره  خـرمن  خـاکسترم  زبـانـه  گـرفـت


نـشاط زمـزمـه زاری شـد و به شعـر نـشست

صدای خـنده فـغان گـشت و در تـرانه گـرفـت


زهـی  پـسنـد کـمـانـدار فـتـنـه  کـز بـُن تـیر

نگـاه کرد و  دو چـشـم مـرا  نـشانـه گـرفـت


امـیـد  عـافـیتـم  بـود  روزگـار  نـخواسـت

قـرار عـیـش و امـان داشـتم  زمـانـه گـرفـت


زهـی  بـخیـل سـتمگر کـه هـر چـه داد به مـن

بـه تـیـغ  بـاز سـتانـد  و بـه  تـازیـانـه  گـرفـت


چـو دود بی سـر و سـامان شـدم که بـرق بـلا

بـه  خـرمنم  زد و آتـش  در آشـیانـه گـرفـت


چه جـای گـل که درخـت کـهـن ز ریـشه بسوخت

ازیـن سـموم نـفس کـُش که در جـوانـه گـرفـت


دل  گـرفـتـه ی  مـن  هـمچـو ابـر بـارانـی

گـشایـشی مگر از گـریـه ی  شـبانـه گـرفـت



هوشنگ ابتهاج (ه.الف.سایه)