چه خوشـست بـاده خوردن به صبوح در گلستـان

کـه خـبر دهــد ز جـنت دم صـبح و بــاد بـستـان


چــو دل قـــدح بـخـنـدد ز شــــراب نــــاردانـی

دل خـستـه چـُون شـکیبد ز بـتــان نـــار پـستـان


به سحر که جـان فزایـد لـب یــار و جــام بــاده

بـنـشیـن و کــام جــان را  ز لــب پــیاله بـستـان


چـو نـمی‌ تــوان رسـیـدن بـخـدا زخـود پرستی

بخـدا کـه در ده از می قــدحـی بـمی  پـرستـان


بـرو ای فـقیه و پـندم مـده این زمــان کـه مـستم

تـو کـه چـشم او نـدیدی چه دهی صـداع مـستـان


کـه ز دســت او تـوانـد بـورع خلاص جـسـتـن

کـه به عـشوه چـشم ِمسـتش بکند هــزار دستـان


چـو سخن نگفت گفتـم که چـنیـن که هـست پــیدا

ز دهـــان  او نـصیبـی  نـرســـد  به تـنگـدستـان


تـو جــوانـی و نــترسـی ز خـدنـگ آه پــیران

کـه چـو بـــاد بـر شکـافـد سـپه هـزار دستـان


به چمن خرام خـواجـو دم صـبح و نـاله می‌کن

کـه به بـوستــان خـوش آیـد نـفس هـزاردسـتـان


صداع  :  دردسر

خدنگ :  تیر ، نیزه

هزار  دستان(بیت پنجم) : داستانهای بیشمار

هزار  دستان(بیت هفتم) : مکر و حیله بسیار

هزاردستان (بیت آخر)    :  بلبل

خواجوی کـرمانی