میرزا محمد رضی معروف به میررضی آرتیمانی از شاعران و عارفان مشهور زمان صفویه است که در نیمه دوم قرن

دهم هجری قمری در روستای آرتیمان از توابع تویسرکان به دنیا آمد. در ایام جوانی به همدان عزیمت و در آنجا

مشغول تحصیل شد و در سلک شاگردان میرمرشد بروجردی درآمد. رضی الدین به علت علم و استعداد وافری که

داشت زود مورد توجه شاه عباس صفوی قرار گرفت و به اصفهان فراخوانده شد سپس در جمع منشیان و میرزایان

شاه در آمد .

رضی به علت شایستگی و پاکدل بودن بسیار مورد توجه شاه عباس قرار گرفت و به همین دلیل داماد

خاندان صفوی شد ، اما پس از گذران سالیانی چند خسته و دل زده از زندگی کاخ نشینی ، دوباره عزم

وطن خویش کرد و به زادگاهش برگشت و در آنجا خانقایی درست نموده و تا آخر عمر مشغول تدریس و

تربیت شاگردان و مریدان خویش شد . 

وی در سال 1037 هجری قمری (1005ش) درگذشت و او را در همان محل خانقاهش  به خاک سپردند. از او

حدود 1200 بیت شعر در قالبهای گوناگون به جا مانده که معروفترین آنها ساقی نامهٔ اوست.


در سال 1354 از طرف انجمن آثار ملی بنایی در خور شأن این شاعر و عارف نامی ساخته شد . این آرامگاه در

محدوده شمال شرقی شهر تویسرکان و مشرف به دره سرسبز و باصفای سرابی واقع شده و متشکل از بنائی

آجری و چهار وجهی است به ابعاد ده در ده و ارتفاع 6 متر .

.

.

.

.

.