خراب آباد
فــاش می گـویـم و از گـفـتـۀ خـود دلشـــادم
بـــنـدۀ عـــشـقـم و از هـر دو جـهـــان آزادم
طایــر گـلشـن قــدسـم چه دهم شـرح فـراق
کـه در ایــن دامگـه حــادثـه چـُون افـتـــادم
مـن مـَلک بـودم و فـردوس بـریـن جـایم بـود
آدم آورد در ایـــن دیـــرِ خــراب آبــــادم
سـایۀ طـوبی و دلجویی حـور و لـب حـوض
بـه هـوای سـرِ کـوی تـو بـرفـت از یـــادم
نـیست بر لـوح دلـم جز الـف قـامت دوسـت
چـه کـنـم حـرف دگـر یـــاد نـداد استـــادم
کـوکـب بخـت مـرا هـیچ مـنجّـم نشنــاخـت
یـارب از مــادر گـیتی بـه چه طـالع زادم
تــا شـدم حـلقه بگـوش در میخــانۀ عــشـق
هردم آیــد غمی از نــو بـه مبــارک بــادم
میخورَد خـون ِدلـم مردمک ِدیــده سزاسـت
کـه چـرا دل بـه جگـر گـوشـۀ مــردم دادم
پـاک کن چهرۀ حـافظ به سر زلف زاشک
ورنـه ایــن ســـیـل دمــادم بـبـرد بـنیــادم
حضرت حافظ
