" اشـــــعــار مـــلـکـوتـــی "

الا ای آهوی وحشی  کجائی

مـرا با تـُست چندین آشـنائی

دو تنها و دو سرگردان دو بیکس

دد و دامت کمین از پیش و از پس

بـیا تا حـال یکدیگر بدانیم

مـراد هـم بجوییم اَر توانیم

که می‌بینم که این دشت مشوش

چراگاهی ندارد خرم و خـَوش

که خواهد شد بگویید ای رفیقان

رفیق بیکسان یار غریبان

مگر خضر مبارک پی درآید

ز یـُمن همتش کاری گشاید

چوآن سرو روان شد کاروانی

ز شاخ سرو می‌کن سایه بانی

لب سر چشمه‌ای و طرفِ جوئی

نم اشکی و با خود گفت و گوئی

به یاد رفتگان و دوستداران

موافق گرد با ابر بهاران

چو نالان آیدت آب روان پیش

مدد بخشش ز آب دیدۀ خویش

نکرد آن همدم دیرین مدارا

مسلمانان مسلمانان خدا را

مگر خضر مبارک ‌پی تواند

که این تنها به آن تنها رساند

حافظ