چـون زلــف تـوام جــانـا در عـین پـریـشــانی

چـون بـــاد سحرگاهم در بی سـر و سـامــانی


مـن خــاکم و من گردم  من اشکـم و من دردم

تـو مـهری و تو نـوری تو عـشقی و تو جــانی


خـواهـم کـه  تـرا در بـر بـنشــانـم  و بـنشینـم

تـا  آتــش  جــانـم  را  بـنشـینی  و  بـنشــانی
 

ای شـــاهـد افـلاکی در مـسـتی و در پـاکی

مـن چـشم تـرا مـانـم تـو اشـک مـرا مــانی


در ســینۀ ســوزانـم مسـتوری و مهـجوری

در دیـــدۀ  بــیـدارم  پــیـدایی  و  پــنهــانی


مـن زمـزمـۀ عــودم تـو زمـزمـه پـردازی

مـن سـلسلـۀ مـوجـم تـو سـلسلـه جـنبــانی


از آتــش ســـودایـت دارم مـن و دارد دل

داغـی کـه نمی بـینی دردی کـه نمی دانی


دل با من و جان بی تـو نسپـاری و بسپــارم

کـام از تـو و تـاب از من نستـانم و بستــانی


ای چشم رهی سـویت کو چشم رهی جویت ؟

روی از مـن سـرگردان شــایـد کـه نگـردانی




رهی معیری