" اشـــــعــار مـــلـکـوتـــی "

چه گویمت؟ که تو خود با خبر ز حال منی

چو جان، ‌نهان شده در جسم پر ملال منی

چنین که می‌گذری تلخ بر من، از سر قهر

گمـان برم که غـم‌انگیز مـاه وسـال منی

خموش و گوشه نشینم، مگر نگاه توام؟

لطیف و دور گریزی، مگر خیال منی؟

ز چند و چون شب دوریت چه می‌پرسم

ســیـاه‌ چشمی و خود پاسـخ سـؤال منی

چو آرزو به دلم خفته‌ای همیشه و حیف

کـه آرزوی فـریـبنــده‌ی محــــال منی

هوای سرکشی‌ ای طبع من، ‌مکن که دگر

اسـیر عـشقی و مرغ شـکستـه‌ بـال منی

ازین غمی که چنین سینه‌ سوز سـیمین است

چه گویمت؟ که تو خود باخبر ز حـال منی

سـیمین بهبهـانی