آن روز که در عـشـق سرانجــام بـمیـرم
مـپسـنـد کـه دلـــدادۀ نــاکـــام بـمیـرم
آیــا بــود ای ســاحـل امـیـد کـه روزی
چـون مـوج در آغـوش تـو آرام بـمیـرم
چون شـبنم گلها سحر از جلوۀ خورشیـد
در پــرتـو روی تــو سـرانجــام بـمیـرم
آن مرغک آزردۀ عـشقم که روا نیست
در گـوشــۀ افـســـردۀ ایــن دام بـمیـرم
مـپسنـد که در گوشـۀ تـنهـایی و غـم هـا
چون شمع عیان سـوزم و گمنـام بـمیـرم
شفیعی کدکنی
دارم سـخنی بــا تـــو و گـفـتـن نـتـوانــم
ویـن درد نهـــان ســوز نـهفـتـن نـتـوانــم
تـو گـرم سـخن گـفتـن و از جــام نگـاهـت
مـن مــسـت چـنــانـم کـه شـنفتـن نـتـوانــم
شــادم به خیــال تـو چو مهتـاب شــبانگـاه
گـر دامــن وصــل تــو گـرفتـن نـتـوانــم
بـا پــرتـو مـــاه آیـم و چـون ســایـۀ دیـوار
گـامی ز سـر کــوی تــو رفـتـن نـتـوانــم
دور از تـو مـن سـوخته در دامـن شب هـا
چون شـمع سحریک مـژه خـفتـن نـتـوانــم
فریــاد زبی مهریت ای گـل که دراین بـاغ
چــون غــنچـۀ پـــایـیـز شکـفتـن نـتـوانــم
ای چـشـم سخن گـوی، تـو بـشنو زنگـاهم
دارم سـخنی بــا تـــو و گـفتـن نـتـوانــم ...
شفیعی کدکنی
