بـنــــاهــای آبــــاد گـــردد خــراب
ز بـــاران و از تــــابــش آفـتــــاب
پـی افکـنــدم از نـظـم کــاخی بـلنـد
کـه از بــاد و بــاران نیــابـد گـزنـد
نـمیـرم از ایـن پـس که مـن زنـده ام
کـه تــخـم ســخـن را پــراکـنــده ام
فردوسی
چو بخت عرب بر عجم چیره شـد
هـمی بـخـت سـاسـانـیان تـیره شـد
همان زشت شد خوب، شد خوب زشت
شــده راه دوزخ پـدیـد از بـهـشـت
دگرگونه شد چرخ گردون بـِچهـر
ز آزادگـان پـاک بـبریـد مِـهـر
دریغ آن سر و تاج و اورنگ و تخت
دریـغ آن بـزرگی و آن فـرّ و بـخـت
چو با تخت، منبر برابر شـود
همه نـام بوبکر و عـمّر شـود
تـبه گـردد این رنـجهای دراز
نشیبی دراز است پیشش فراز
نه تخت و نه دیهیم بینی نه شهـر
ز اختر همه تازیان راسـت بهـر
ز پیمان بگـردند وز راستی
گرامی شود کـژی و کاستی
رباید همی این از آن، آن ازین
ز نـفرین نـدانند بـاز آفـریـن
نـهانـی بـتر زآشـکـارا شـود
دل مردمان سنگ خارا شـود
شـود بـنده بی هنر شـهریار
نژاد و بزرگی نیاید به کـار
بـه گـیتی نـماند کـسی را وفـا
روان و زبانها شـود پر جـفـا
از ایران و از ترک و از تازیان
نـژادی پـدیـد آیـد انـدر مـیـان
نه جشن و نه رامش، نه گوهر نه نام
بـه کوشـش ز هـرگـونه سـازند دام
بـریزند خـون از پـی خـواستـه
شــود روزگـار بـد آراسـتـه
زیان کسان از پی سود خـویـش
بجویند و دیـن انـدر آرنـد پـیـش
ز پیشی و بیشی ندارند هـوش
خورش نان کشکین و پشمینه پوش
فـردوسـی
