گر چه مستيم و خرابيم چو شب های دگر

---

گر چه مستيم و خرابيم چو شب های دگر

بـاز كن سـاقی ِ مجلس ، سر مـينای دگر

امـشـبـی را كـه در آنيم غـنيمت شـمريم

شايد ای جـان نرسيديم به فـردای دگر

مست مستم مشكن قدر خود ای پنجه غم

من به ميخانه ام امشب تو برو جای دگر

چه به ميخانه چه محراب حرامم باشد

گر به جز عشق توام هست تمنای دگر

تـاروم از پی يــار دگری مـی بـايـد

جز دل من دلی و جز تو دلارای دگر

گر بهشتی است ، رخ تست نگارا كه در آن

ميتوان كرد به هر لحظه تماشای دگر

از تو زيبا صنم  اين قدر، جفا زيبا نيست

گيرم اين دل نتوان داد به زيبای دگر

می فروشان همه دانند عمادا كه بود

عاشقان را حرم و دير و كليسای دگر

عماد خراسانی

دلم آشفته آن مایه ی ناز است هنوز

---

دلـم آشـفته ی آن مـايه ی نـاز اسـت هنوز

مرغ پرسوخته در پنجه ی بـاز اسـت هنوز

جـان به لب آمد و لب برلب جانان نرسيد

دل به جان آمد و او برسر نـاز اسـت هنوز

گرچه بيگانه زخود گشتم و ديوانه زعشق

يار عاشق كش و بيگانه نـواز اسـت هنوز

خــاك گرديدم و بـر آتـش مـن آب نـزد

غافل از حسرت ارباب نـياز اسـت هنوز

گرچه هر لحظه مدد می دهدم چشم پرآب

دل سـودا زده در سـوز و گـداز اسـت هنوز 

همه خفتند بغیر از مـن و پـروانه و شـمع

قصه ی ما دو سه ديوانه دراز اسـت هنوز

گر چه رفتی، زدلم حسرت روی تو نرفت

درِ ايـن خـانه به امّـيد تـو بـاز اسـت هنوز

اين چه سوداست «عمادا» كه تو در سر داری؟

وين چه سوزی است كه در پرده ساز اسـت هنوز؟

عماد خراسانی

ادامه نوشته

یکیست...

---

پیش ما سوختگان مسجد و میخانه یکـیست

حـرم و دیـر یکی، سـبحه و پـیمانه یکیسـت

اینهمه جنگ و جدل حاصل کوته‌نظری است

گـر نـظر پـاک کنی کـعبه و بـتخانه یکیسـت

هـر کسی قصه‌ی شـوقش به زبانی گـویـد

چون نکو می‌نگرم حاصل افسانه یکیست

اینهمه قـصه ز سـودای گرفتاران اسـت

ور نه از روز ازل دام یکی،دانه یکیست

ره‌ هرکس به فسونی زده آن شـوخ ار نـه

گریه‌ی نیمه شب و خنده‌ی مستانه یکیست

گر زمن پرسی از آن لطف که من می‌دانم

آشـنا بـر در ایـن خـانه و بـیگانه یکیسـت

هـیچ غـم نیست که نسبت به جـنونم دادنـد

بهر این یک دو نفس عاقل و دیوانه یکیست

عـشق آتـش بـود و خـانه ‌خـرابی دارد

پیش آتش دل شمع و پر پروانه یکیست

گر به سر حد جنونت ببرد عشق«عماد»

بـی‌ وفـایی و وفـاداری جـانـانـه یکیسـت

عماد خراسانی