بادیه ی عشق

---

 

با حریفان چو نشینی و زنی جـامی چند

یــاد کن  یــاد  ز نـاکامی  نـاکامی  چند

 

بـی تـو احـوال مـرا در دل شــب‌هـا دانـد

هرکه بی همچو تویی صبح کند شامی چند

 

بــاده با مدعیان می‌ کشی و می‌ ریزی

خون دل در قـدح ِخون دل آشامی چند

 

بوسـه‌ ای چند ز لعـل لـب تو می‌ طلبم

بـشنوم تــا ز لـب لعـل تـو دشنـامی چند

 

گرچه در بـادیـهٔ عـشـق به مـنزل نرسی

اینقدر بس که در این راه زنی گامی چند

 

هـاتف سوخته کز سوختگان وحشت داشت

مـبتلی گـشـت بـه هـم صحبتی خـامی چند

 

 

 

هاتف اصفهانی

بی وفایی

---

زهــی از رخ  تــو پـــیـدا هـمه آیــت خـــدایـی

ز جـمـــالـت آشکـــارا هـمـه  فـرِّ  کـبریـــایـی

نـسـِـپـُردمـی دل آســـان بـه تـو روز آشـــنـایـی

خـبریـم بــودی آن روز اگر از شــب جـــدایـی

نـبوَد به بـزمت ای شـه ره این گـدا هـمین بـس

کـه بـه کــوچـهٔ تـو گـــاهی بـوَدم ره گــدایـی

هـمه جـا به بی‌ وفـــایی مثـلنـد خـوب رویـــان

تـو میــان خـوبـرویـــان مثـلی به بی‌ وفـــایـی

تـو درون پــرده ، خـَـلـقی بـه تـو مـبتـلا نـدانـم

به چه حـیله می‌ بری دل تو که رخ نمی‌ نمـایـی

شد از آشنــاییش جـان ز تـن و کـنون که بـینم

دل ِ آشـــنـا  نــدارد  خــبـری  ز آشـــنـایـی

گِـرهی اگر چه هرگز نگشـوده‌ام ، طمع بـیـن

کـه ز زلــف یــار دارم هـوس گـره‌ گشــایـی

هـمه آرزوی هــاتـف تویی از دو عالم و بس

هـمه کـــام او بـرآیـــد اگـر از درش درآیـی

هاتف اصفهانی