بـهانـه

---

 ای عــشـق هـمه بـهــانـه از تـوســت

مـن خـامـُشـم این تــرانـه از تـوســت

آن  بــانـگ  بـلنـد  صبحگــاهی

ویـن زمـزمـه ی شبــانـه از تـوسـت

مـن  اَنــدُه  خــویـش  را  نــدانـم

ایـن گریه ی بی بهـانه از تـوسـت

ای  آتــش  جــان  پــاکـبــازان

در خرمن مـن زبـانه از تـوسـت

افسون شده ی تو را زبـان نیست

ور هست همه فسـانه از تـوسـت

کـشـتی مـرا چـه بــیـم دریــا ؟

طوفـان ز تو و کرانه از تـوسـت

گر بــاده دهی و گرنه ، غـم نـیسـت

مست از تو ، شرابخـانه از تـوسـت

می را چه اثـر به پـیش چـشمـت ؟

کایـن مستی شـادمـانه از تـوسـت

پیش تو چه تـوسـنی کند عـقـل ؟

رام است که تازیـانـه از تـوسـت

من می گذرم خموش و گمنـام

آوازه ی جـاودانـه از تـوسـت

چون ســایه مرا ز خـاک برگیر

کاینجا سر و آستـانه از تـوسـت

هوشنگ ابتهاج(ه.الف.سایه)

خاطره ای از هوشنگ ابتهاج در ادامه مطلب :

ادامه نوشته