عـیـب رنـدان مکن ای زاهــد پـاکـیزه سرشـت

کـه گـنــاه ِ دگـران بـر تــو نخـواهنـد نــوشـت


مـن اگر نـیکـم و گر بـد تـو برو خود را بـاش

هـر کـسی آن دِروَد عــاقـبـت کـار کـه کـشـت


همه کس طالب یـارند چه هشیار و چه مـسـت

همه جا خانه عشق است چه مسجد چه کِنِشـت


سـر  تـسلیـم  مـن  و خـشت  در  مـیکـده‌هــا

مـدعی گر نکند فهـم سخن گـو سـر و خشـت


نـا امـیـدم  مـکـن  از  ســابـقـه  لــطـف  ازل

تو پس پرده چه دانی که که خوب است و که زشت


نـه مـن از پــرده تـقـوا بـه درافـتــادم و بـس

پــدرم  نـیز بـهشـت ِ ابــد از دســت بـهشـت


حـافـظا روز اجـل گـر به کــف آری جـامی

یک سر از کـوی خرابـات برندت به بـهشـت


حضرت حـافـظ