زمــــانــه   پــنـدی   آزادوار   داد   مــرا

                                       زمــانـه را چـو نـکو بنگری هـمه پـندســت


به روز نیک کسان ، گفت : تا تو غم نخوری

                                      بــسا کـسا ، کـه بـه روز تـو آرزومنـدســت


زمــانـه گفت مـرا : خـشم خویش دار نـگاه

                                     کـرا زبـان نه به بـندست ، پـای در بـندســت



رودکـی