بـنــــاهــای آبــــاد گـــردد خــراب

ز بـــاران و از تــــابــش آفـتــــاب


پـی افکـنــدم از نـظـم کــاخی بـلنـد

کـه از بــاد و بــاران نیــابـد گـزنـد


نـمیـرم از ایـن پـس که مـن زنـده ام

کـه تــخـم ســخـن را پــراکـنــده ام


فردوسی